ประวัติบุคคล : ดอยขะม้อ เป็นภูเขาอยู่ลูกหนึ่งสัณฐานชันมาก สกนธ์เหมือนนางเลิ้งพลิกคว่ำ คนเมืองเรียกกันมาทว่าเก่าแก่ว่า “ภูเขาคว่ำตุ่ม” ต่อมาเพี้ยนลงมาดำรงฐานะ “ดอยขะม้อ บ่อน้ำทิพย์” สถานที่เรียกหาเช่นนั้นเพราะบนบานศาลกล่าวจอมดอยมีบ่อน้ำเรื่องเดิมกลางๆเมทนี ถือกักคุมลงมาทว่าเก่าตวาดครอบครองแอ่งน้ำทิพย์ ที่บริเวณปากบ่อจักประกอบด้วยบ้ายปักวางตวาด “บริเวณบ่อน้ำทิพย์ห้ามหญิงสาวเข้าไป” ก็เพราะว่าครั้นอิสตรีเข้าไปต่อจากนั้นน้ำในบ่อจะแห้งทันที ยอดภูเขาขะม้โกงีความกว้างประมาณ 12 เมตร ยาว 30 เมตรรายรอบดอยนี้มีเขาสูงศักดิ์ซ้อนกันกักคุมหลายลูกด้วยกันมีพืชพันธุ์ต่างๆอย่างขึ้นชนิดคับคั่ง ด้านบนมีพระสงฆ์พิหารอยู่ในสภาพหลังเอ็ดกับดักรอยรอยพระบาทเลียนแบบสิงสู่หน้าวิหาร ประกอบด้วยกระบิศิลาจารึกเป็นภาษาไทยล้านทุ่งนาดุ“ได้สร้างตุ๊เจ้าวิหารกับลายรอยเท้าลอกครั้น พุทธศก2470 โดยหมอบาสิงห์การมีชัยชนะ

History: Wat Phra Buddhabart Tak Phaa, is a Royal monastery. The scenery is beautiful, the temple is located up on the mountain between Doi Mon

ประวัติบุคคล : ตรวจวัดรอยพระบาทตากผ้า อยู่ในสภาพระหว่างดอยม่อนหัสดีกับดักดอยวงศ์วาน นับหน้าถือตากักคุมตวาดครอบครองรอยเท้าสิ่งของอรหังภูมิหลังกดไว้ตรงๆแดนดินสถานที่จับวัตถาภรณ์จีวรลงมาแบน มีลายตารางบนบานผาหินที่หลงเชื่อว่าคือว่ารอยตากผ้าผ้าจีวรพระพุทธเจ้า ประวัติการณ์บอกดุ ครั้งพระพุทธเจ้าอยู่มายังแดนดินสุวรรณภูมิ ปฤษฎางค์จาริกและตอกพระสงฆ์ตีนที่แห่งกระยาเลย แล้ว เมื่ออยู่มาถึงบนต้นลานผาลาดเท (คือดินแดนฐานวัดรอยพระบาทตากผ้ายุคปัจจุบัน) สถานที่สถานที่ท่านทรงริเริ่มตั้งขึ้นพระทัยจะวางขว้างทสถูปเจดีย์ แล้วจึงทรงหยุดพักลดหย่อน หลังจากนั้นปันออกพระสงฆ์อานันท์จับยกมาจีวรจากไปตากบนบานศาลกล่าวเขาหินลาดเกือบกับดักที่กด แล้วดำรงอธิษฐานเหยียบตุ๊เจ้าตีนติดตั้งรอยเก็บบนบานเขาหินลาดตรงนี้ และตรัสคาดคะเนตวาดที่สถานที่ตรงนี้จักปรากฏชื่อว่า “รอยเท้าแบนพัตร”ได้มาเสนอวางตวาดที่สมัยพุทธกาล สมเด็จพระสงฆ์สัมมาสัมพุทธะเจ้านายได้ไปมาช่วยเวไนยคนในบริเวณสุวรรณภูมิ (ไทยในปัจจุบัน) ท่านได้ไปจรที่สถานที่แตกต่าง ๆ จวบจนไปถึงแดนดินตรวจวัดรอยพระบาทตากผ้าแห่งตรงนี้ซึ่งดำรงฐานะเขาหินลาด แล้วจึงได้มาทรงอธิษฐานตอกรอยรอยเท้าลง ใน

ประวัติส่วนตัว : เรือนที่สูงสาธารณะครอบครองแหล่งผลิตการงานหัตถกรรมผ้าฝ้ายถักมือรายใหญ่กับเป็นที่รู้จักจังที่สุดแห่งหนเอ็ดสิ่งของแดน ฐานอยู่ณตำบลรอก อำเภอป่าซาง แม้ว่าโหรงเหรงมนุษย์มากที่จะรู้จักมักจี่จรดพงศาวดารความเป็นมาอันช้านานกระทั่ง 200ปีของเรือนดอนสาธารณะกับการทอภูษาด้วยมือชิ้นเลื่องลือแหล่งที่อยู่คู่วิถีชีวิตลงมาตั้งแต่เริ่มแรก แรกเริ่มเดิมทีคฤหาสน์ที่ดอนสาธารณะชื่อ หมู่บ้านกอไม้ค้ำน ครอบครองหมู่บ้านชาวยองๆแห่งหนย้ายถิ่นมาจากนครเแม่ชียงรุ้งกินน้ำสรรพสิ่งแคว้นทวาทศแจกท้องนาณจีนช่วงล่างแห่งทำการค้าพฤษภทำการค้าควายมาก่อนกำหนด ภายหลังณเวลาพระเป็นเจ้ากาวิละได้มาต้อนผู้คนจากนครยองๆประเทศพม่าเข้ามาตั้งบ้านเรือนแห่งเขตเมืองลำพูนตั้งบ้านบ้าน”ดองฮโกงตอมขี้ข้า” เพื่อบูรณะบูรณะนครภายหลังรกเรื้อขนมจากการทำสงครามกับสหภาพพม่า

ประวัติส่วนตัว : ชาวหนองน้ำนางเงือกมีบรรพบุรุษเป็นชาวยอง จากดินแดนสิบสองแจกทุ่งนา อพยพมาตั้งภูมิลำเนาที่ที่ราบลุ่มแม่น้ำทา อำเภอวนาลีซาง ณระยะพรรษา พุทธศก 2348-2356 ตรงกับยุคพระผู้เป็นเจ้ากาวิละ ชาวยองแห่งหนย้ายถิ่นมาแรกมีเก็ง 5 ครัวเรือน เข้าสถิตดินแดนรอบๆนิวาสสถานหนองเงือกในที่ช่วงปัจจุบัน เพราะว่าประกอบด้วยหนองสิงสู่ทางด้านบูรพาสิ่งของหมู่บ้าน ซึ่งประกอบด้วยตาน้ำแห่งหนเป็นอาทิกำเนิดของสายธารเหมืองกลางๆมีปัญหากล่าวขานกักคุมถัดจากนั้นดุประกอบด้วยพญางู (ภาษาถิ่นเรียกดุ นางเงือก) ขนาดใหญ่เท่าตาลดำรงอยู่ร่างกายขึ้นลงมาแห่งหนหนองน้ำตรงนี้ คนวงในหมู่บ้านแล้วก็เรียกหมู่บ้านนี้ว่า “หมู่บ้านหนองนางเงือก”

History: Mae Wang Saan Reservoir Ecotourism, this area is a resting place with fresh air, beautiful scenery, panoramic views of the reservoir and surrounding mountainsมันสมอง